Verhaaltje van vroeger

Even een verhaaltje van vroeger.....

Nu ben ik alweer een hele pupsel van drie weken, maar toen ik nog een heel klein puppietje van anderhalve week was deed ik een leuk spelletje met mijn fokker.

In onze werpkist wordt iedere dag een lekker zacht, schoon kleedje gelegd. En ’s avonds , als iedereen dacht dat ik er lekker bovenop sliep, kroop ik er stiekum onder. Vervolgens ging ik dan heel hard piepen.

Mijn fokker (Anita) kwam dan kijken en kon mij niet vinden. Ze vroeg: “waar is Dingo ? Zeg Quincy, waar is jouw puppie nou ?” Mijn moeder keek dan heel verbaasd op en deed net of ze geen idee had waar Anita het over had. Nee, mijn moeder zou mij niet verraden !!!

Ik lag ondertussen te schudden en te piepen van de pret onder het kleedje. En natuurlijk zag Anita dat bewegende bultje al snel. Ze pakte me dan onder het kleedje vandaan met de woorden: “Dat moet je toch niet doen, gekke hond. Zo kan je wel eens stikken.” Nou ik stikte ook bijna.....van het lachen :-).

Ze legde me dan weer voorzichtig terug bij mijn moeder en wenste ons welterusten. Wij haar ook. Maar tegen de tijd dat Anita weer lekker op de bank in slaap was gevallen, ging ik me weer verstoppen en begon het feest opnieuw...... :-)

Inmiddels lukt dit spelletje niet meer, want we hebben sinds vorige week logees en ik moet me van mijn moeder ’s nachts netjes gedragen zodat onze gasten geen last van ons hebben. Toch eens met Noa en Beau overleggen of we met z’n drietjes de boel op stelten kunnen zetten, want dan doen de gasten mee en hebben dus geen last van ons :-) :-)